De docent

Ze had nog nooit getekend toen ze op haar 46ste per toeval het boek ‘Leer Tekenen’ van Betty Edwards in handen kreeg. Elke dag tekende ze; het ene zelfportret na het andere. Het was thuiskomen.

‘Dit is zo bijzonder’, dacht ze, ‘dit moeten ook andere mensen weten’.

Ze had nog nooit eerder lesgegeven, maar zoals dat zo vaak gaat; als het je spoor is, komen de dingen vanzelf. Zo ook hier; binnen de kortste keren gaf ze aan vier groepen les en het bleek een groot succes. Ze heeft uit deze periode een belangrijke les geleerd. ‘Probeer altijd net iets verder te reiken dan je denkt te kunnen.’

Voor ze begon met lesgeven, had ze geen enkele ervaring op dit gebied. Alhoewel ze bij de eerste groep vaak naderhand haast depressief thuis kwam met het idee dat ze ‘er niets van had gemaakt’, bleken haar cursisten er anders over te denken. Na deze ervaring heeft ze er elke keer voor gekozen haar comfortzone te verlaten en zich elke keer als docent voor uitdagingen te stellen. Eerst avondlessen, daarna een hele zaterdag, daarna een weekcursus waar ze moest leren omgaan met groepsprocessen en tenslotte tekentrainingen met overnachtingen. Zo heeft zij in de afgelopen jaren vele honderden deelnemers leren tekenen. Elke training betekende een verrijking voor beide partijen.

Behalve dat ze een zeer diepe vreugde kent in het beleven van waarneming en tekenen/schilderen, is het ook haar ervaring dat het leren tekenen met de rechterhersenhelft in veel opzichten een zeer positieve invloed heeft op het leven van mensen. Door het ontwikkelen van de vermogens/kwaliteiten van de rechter hersenhelft, leert men niet alleen goed naar de waarneming tekenen, maar vindt er een algehele toename aan levensvreugde en creativiteit plaats. Het is met name dit laatste wat haar beweegt als docent.

Een diep verlangen om iets positiefs te mogen toevoegen. Zowel aan het leven van mensen afzonderlijk als aan wat we voor het gemak maar een ‘betere wereld’ zullen noemen.